مرا با خود ببر

مهربانم، مي خواهم با پرستوهاي سرمازده آواره زمستان به سويت بيايم، اما مي ترسم!
مي ترسم كه توفان هميشگي شب هاي سرد، مرا از تو هم جدا كند. مي خواهم بيايم به آنجايي كه خوبي و مهرباني در آسمان به دنبال جاي تشنه ا ي بگردد. با تو مي آيم. مرا با خود به جايي ببر كه نسيم از مهرباني به زلف دريا شكوفه مي زد، كوه شكست و دل ويران شد.مرا با خود

مرا با خود ببر ای باد

مرا با خود ببر زین ظلمت بیداد

مرا تا سبزی برگی

مرا تا ابتدای صبح

مرا تا انتهای نیلی جاری چشمانش

ببر ای باد

مرا تا بی‌کرانه پاکی پهنای آن آواز

مرا تا غفلت از این هیچزار دردآلوده

مرا تا آن غمین ابرهای سرد پاییزی

ببر ای باد

مرا در خود گمم کن ابر

من اینجا خسته‌ام