كوچ مكن

هنوز هم ازراه دور می بویمت ،‌ هنوز هم در پسٍ دیوار بلند زمان به انتظار دیدن رویت لحظه شماری می كنم. هنوز هم باور ندام غلبه قدرت دست نامیمون روزگار را كه میان ما سنگ جدایی انداخت.

می پرستمت چون لایق ماندنی ، می خوانمت چون بهترین نت موسیقی روزهای جدایی من هستی.

می پذیرم ،‌گذر ایام را ،‌نوشیدن شراب تلخ جدایی را ،‌غروب كشنده آفتاب وصال را و از همه مهمتر ندینت را.

من می پذیرم ،‌تو نیز پذیرا باش . می دانم هر آنچه گفتم برایت سخت و جانكاه است ،می دانم تو بیشتر ازمن عذاب می كشی اما:

چون چاره نیبست می روم و می گذارمت....

روزهای سختی در پیش داریم ،‌باید خودمان را آماده كنیم ، روزها زرد ،آغاز فصل خزان وصال ،‌روزهای كشنده جدایی

اما:

پرستو هم وقتی كوچ می كند به امید بهار زنده است كه بازگردد ، ما نیز روزها را به امید رویش دوباره نو غنچه های دوستی و وصال در باغچه آرزوهایمان می شماریم.

شعارمان همیشه این است:

روزها گر رفت.....

وجود نازینت را به خدا می سپارم ،‌چون او تنها كسی است كه هرگز در حفظ امانت خطا نمی كند. هركجا هستی پیروز و سربلند باشی.

دوشنبه 12 مرداد 1388 - 8:27:52 AM