تو هنوز هم برای من هستی

گفتی دوستت دارم و رفتی . من حیرت کردم . از دور سایه هایی غریب می آمد از جنس دلتنگی و اندوه و غربت و تنهایی و شاید عشق . با خود گفتم هرگز دوستت نخواهم داشت. گفتم عشق را نمی خواهم .ترسیدم و گریختم . رفتم تا پایان هرچه که بود و گم شدم.واین ها پیش از قصه ی لبخند تو بود. جای خلوتی بود . وسط نیستی . گفتی:� هستم.� نگریستم ، اما چیزی نبود.گفتم : � نیستی.� باز گفتی:� هستم.� بر خود لرزیدم ودردل گفتم نه ، نیستی. این جا جز من کسی نیست . بعد انگار گرمای تو در دلم ریخت . من داغ شدم ، گرگرفتم تا گیج شدم.بعد لبخند زدی و من تسلیم شدم.گفتم:� هستی ! تو هستی! این من هستم که نیستم.� گفتی : � غلطی.� و این هنوز پیش از قصه ی دست های تو بود. وقتی رفتی اندوه ماند و اندوه. از پاره ابرهای هجرباران شوق می بارید و این تکه گوشت افتاده در قفس قفسه ی سینه ام را آتش می زد. ومن ذوب می شدم و پروانه ها نه، فرشته ها حیرت می کردند .و این وقتی بود که هنوز دست هایت انگشتا ن ام را نبوییده بودند. و تو رفتی از پیش من و ندیدی خرد شدنم را ... . � تو هنوز هم برای من هستی

چهارشنبه 21 مرداد 1388 - 1:21:41 PM